Jakim językiem porozumiewa się Warszawa?

W poniedziałek, 16 grudnia w Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie odbył się wernisaż wystawy zatytułowanej „Język miasta”. Ekspozycję, którą przygotowali studenci architektury wnętrz Polsko-Japońskiej Wyższej Szkoły Technik Komputerowych, oglądać można do 12 stycznia. Wystawa jest realizowana w ramach szerszego projektu edukacyjnego „Przepowiadanie miasta”, który z kolei towarzyszy pokazowi monograficznemu Mirona Białoszewskiego - polskiego poety, prozaika, dramatopisarza.

Białoszewski urodził się w 1922 roku. Kiedy wybuchła wojna, uczęszczał do III klasy gimnazjum. W okresie okupacji zdał maturę na tajnych kompletach, a także rozpoczął studia polonistyczne. Po kapitulacji powstania został wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec. Uciekł jednak z transportu i po zakończeniu wojny wrócił do Warszawy. Początkowo pracował na Poczcie Głównej, potem jako dziennikarz w "Kurierze Codziennym", "Wieczorze" i „Świecie Młodych”. Miron Białoszewski należał do tzw. pokolenia Współczesności. W 1955 roku razem z Lechem Emfazym Stefańskim i Bogusławem Choińskim założyli tzw. "Teatr na Tarczyńskiej", gdzie wystawiali swoje programy sceniczne. Po jego rozpadzie Białoszewski wraz z Ludwikiem Heringiem i Ludmiłą Murawską założył w mieszkaniu "Teatr Osobny".

Choć Białoszewski pierwsze utwory opublikował już w 1947 roku, za datę jego debiutu literackiego uznaje się rok 1955. Wtedy to właśnie jego poezja zaprezentowana została w "Życiu Literackim" w ramach "Prapremiery pięciu poetów", obok wierszy Herberta, Harasymowicza, Czycza i Drozdowskiego. W tym samym roku ukazała się również "Karuzela z madonnami", a rok później  tomik poetycki – „Obroty rzeczy”, złożony z wierszy powstałych w latach 1952-1955. W 1970 Białoszewski zasłynął jako prozaik - po wydaniu tomu „Pamiętnik z powstania warszawskiego”, w którym spisał swe przeżycia powstańcze. Wkrótce ukazały się także „ Donosy rzeczywistości” (w 1973 roku), „Szumy zlepy, ciągi” (w 1976 r.) oraz „Zawał” (w 1977r.). W roku 1976 Miron Białoszewski zmienił miejsce zamieszkania, przeprowadził się na ul. Lizbońską na prawym brzegu Wisły. Tam powrócił do poezji. Zmarł w czerwcu 1983 roku po kolejnym zawale serca.

Realizując wspomniany program Muzeum Literatury zaprosiło do współpracy kilku młodych wystawienników, studentów PJWSTK, Pracowni Projektowania Wystawiennictwa, prowadzonej przez profesora Marka Kosmulskiego i asystenta Adama Orlewicza. Wśród zaproszonych artystów znaleźli się: Aleksandra Gajewska, Janek Rygiel, Maria Duszeńko, Paulina Lis i Ewa Pawłowska.

Ci młodzi ludzie zainspirowani zarówno wystawą „Warszawa Białoszewska” (będącą wspomnieniem i kreacją miasta oraz wspomnieniem i poznawaniem artysty), jak i poezją Mirona Białoszewskiego, przygotowali własne scenariusze i projekty scenograficzne. Każdy z autorów pokazuje swoją ścieżkę przeżycia współczesnej Warszawy, ścieżkę, którą pokonują oni w oparciu o dzieła Białoszewskiego, mając jego poezję w tle, ale wprowadzając nowe współczesne tematy przy pomocy różnych realizacji audiowizualnych. Prace, które możemy oglądać na wystawie, zaskakują niebanalnym i oryginalnym spojrzeniem na relację człowiek-miasto. Zachęcamy więc Państwa do obejrzenia aktualnej wystawy w Muzeum Literatury w Warszawie

Agnieszka Nowakowska

Źródło: Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie