Pojęcie środków trwałych w polskim ustawodawstwie normują trzy ustawy: Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, Ustawa z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Zgodnie z ustawą o rachunkowości środkami trwałymi są rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o oczekiwanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki organizacyjnej, z wyłączeniem aktywów posiadanych przez dany podmiot w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych. Do środków trwałych zgodnie z tą ustawą zalicza się:
- nieruchomości (budowle, lokale użytkowe, lokale mieszkalne),
- środki transportu, urządzenia, maszyny,
- inwentarz żywy (zwierzęta przynależne do nieruchomości, gospodarstwa rolnego),
- ulepszenia w obcych środkach trwałych.

Poza tym ustawa o rachunkowości wyodrębnia też środki trwałe w budowie, do których zalicza się środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia.

Zgodnie z ustawami podatkowymi, aby składnik rzeczowych aktywów przedsiębiorstwa mógł być uznany za środek trwały, musi spełniać jednocześnie kilka warunków:

- stanowić własność lub współwłasność podatnika,
- być nabytym lub wytworzonym we własnym zakresie,
- być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
- mieć przewidywany okres użytkowania dłuższy niż rok,
- być wykorzystywanym przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą,
- oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.