Umowa leasingu regulowana jest przepisami Kodeksu Cywilnego. Przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania, albo używania i pobierania pożytków przez oznaczony czas, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach, określone wynagrodzenie pieniężne.

Do zawarcia umowy leasingowej potrzebne są dwa więc podmioty gospodarcze: finansujący (leasingodawca) -właściciel przedmiotu leasingu oddający go w użytkowanie oraz korzystający (leasingobiorca), czyli użytkujący.

Przedmiot umowy leasingu może stanowić rzecz ruchoma lub nieruchoma, służąca celom zarobkowym użytkującego albo dobro o charakterze inwestycyjnym. W szczególności przedmiotem leasingu może być:
• sprzęt biurowy (np. komputery, kserokopiarki, meble),
• środki transportu kołowego (np. samochody osobowe, dostawcze, ciężarowe),
• inne maszyny (np. sprzęt budowlany, dźwigi, linie technologiczne),
• statki i samoloty,
• nieruchomości (biurowce, budynki przemysłowe).

Przedmiotem leasingu nie mogą być natomiast prawa np. z papierów wartościowych, majątkowe czy prawa autorskie. Po wygaśnięciu umowy leasingobiorca nie ma obowiązku wykupienia przedmiotu, który dzierżawił.
Biorąc pod uwagę ilość stron danej operacji leasingowej można wyróżnić leasing pośredni i bezpośredni. Przy zastosowaniu kryterium, uwzględniającego przepisy podatkowo-rachunkowe, wymienia się leasing operacyjny i finansowy. Ze względu natomiast na różne dostępne opcje po zakończeniu umowy można wyróżnić leasing z opcją przedłużenia umowy, leasing z opcją wykupienia przedmiotu, czy na przykład leasing z opcją zwrotu przedmiotu kontraktu.