Koasekuracja jest szczególną formą umowy ubezpieczenia, za pomocą której dokonywany jest podział ryzyka. W przypadku koasekuracji ryzyko z jednej polisy ubezpieczane jest przez co najmniej dwóch ubezpieczycieli. Proporcje odpowiedzialności poszczególnych zakładów ubezpieczeniowych wyrażane są w sposób ułamkowy albo procentowy. Sposób wzajemnych rozliczeń pomiędzy ubezpieczycielami określony jest w porozumieniu koasekuracyjnym.

Z uwagi na zróżnicowany rodzaj powiązań prawnych między ubezpieczającym a koasekuratorami, wyróżnia się dwa podstawowe typy koasekuracji:
• zewnętrzną, w przypadku w której to ubezpieczający zawiera umowę z każdym z ubezpieczycieli z osobna, każdorazowo definiując jaka część ryzyka zostaje objęta daną umową,
• wewnętrzną, przypadku w której ubezpieczający zawiera umowę wyłącznie z jednym ubezpieczycielem, który z kolei reprezentuje interesy ubezpieczającego w stosunkach z innymi ubezpieczycielami na podstawie udzielonego pełnomocnictwa. Ubezpieczyciela odpowiedzialnego za obsługę ubezpieczającego nazywa się ubezpieczycielem wiodącym.

W przypadku koasekuracji wewnętrznej mówi się o dwóch modelach umów dotyczących likwidacji szkód. Są to:
• koasekuracja cicha, kiedy ubezpieczający nie zna proporcji podziału ryzyka pomiędzy koasekurantami,
• koasekuracja solidarna, gdy  wszyscy koasekuratorzy odpowiadają za likwidację szkody solidarnie do wysokości sumy gwarantowanej.

Koasekuracja ma zastosowanie głównie w przypadku dużych ryzyk, w których wypłacalność jednego ubezpieczyciela może być zagrożona. Jest także korzystna dla konsumentów, albowiem często wpływa po prostu na obniżenie składki.