Forfaiting to sposób finansowania rozliczeń między eksporterem a importerem, polegający na wykupie wierzytelności przez forfaitera od forfaitysty. Forfaiting dotyczy pojedynczych transakcji, które powstały wskutek eksportu towarów lub usług, a jego przedmiotem są należności od podmiotów zagranicznych.

W transakcjach forfaitingowych występują:

• forfaiter, czyli  bank lub inna instytucja finansowa, która nabywa od forfaitysty wierzytelności (handlowe, wekslowe lub leasingowe) pobierając za to wynagrodzenie w formie odsetek dyskontowych. Forfaiter wypłaca forfaityście kwotę wierzytelności pomniejszoną o naliczone wynagrodzenie, biorąc na siebie ryzyko niewypłacalności dłużnika.
• forfaitysta czyli eksporter, a więc podmiot gospodarczy, który zbywa forfaiterowi wierzytelności powstałe w wyniku eksportu dóbr lub usług (dzięki forfaitingowi przedsiębiorstwo zwiększa swoją płynność finansową, otrzymując od forfaitera środki finansowe, pomniejszone o należne wynagrodzenie, jako spłatę wierzytelności eksportowych przed terminem ich płatności).
• dłużnik forfaitingowy czyli importer, a więc podmiot gospodarczy, który dłużny jest forfaityście zapłatę za importowane od niego dobra lub usługi. W wyniku transakcji forfaitingowej dłużnik forfaitingowy staje się dłużnikiem forfaitera.


W przypadku forfaitingu pierwszy etap związany jest ze sprzedażą usług bądź towarów poza granice kraju. Nabywa je importer płacąc za nie wekslem własnym lub trasowanym. Następnie eksporter sprzedaje swoją wierzytelność bankowi odstępując otrzymany weksel bankowi i niezwłocznie otrzymuje od banku zapłatę pomniejszoną o dyskonto, nie ponosząc przy tym odpowiedzialności za realizację weksla. Bank - forfaiter dyskontuje weksel na własne ryzyko. Weksel importera z kolei musi być poręczony przez jego bank. Kiedy zbliża się termin płatności weksla, bank - forfaiter przedstawia go do wykupienia bankowi importera.

Przedmiotem forfaitingu są najczęściej wierzytelności średnio i długoterminowe, a więc takie, których okres zapadalności wynosi od jednego roku do dziesięciu lat. Muszą być to jednak wierzytelności już istniejące i w momencie transakcji forfaitingowej niewymagalne.

Wyróżnia się następujące rodzaje forfaitingu:
- forfaiting właściwy - nabywca wierzytelności przejmuje całe ryzyko jej ściągalności,
- forfaiting niewłaściwy - zbywcę wierzytelności obciążają różnego rodzaju ryzyka z nią związane,
- forfaiting poszerzony - instytucja kupująca wierzytelności świadczy dodatkowe usługi na rzecz eksportera,
- forfaiting pośredni - instytucja forfaitingowa nie nabywa wierzytelności bezpośrednio od wierzyciela, ale od innej instytucji forfaitingowej,
- forfaiting tajny - umowa forfaitingowa zostaje zawarta bez wiedzy importera.