Czek jest to papier wartościowy, w którym jego wystawca wydaje polecenie bankowi zapłacenia określonej kwoty pieniężnej ze swego rachunku. Poprzez czek wystawca rozporządza swoimi środkami pieniężnymi, które znajdują się w banku.

W obrocie czekowym występują trzy osoby:

- trasant (wystawca czeku),

- remitent (ten, który realizuje czek),

- trasat (bank, do którego jest skierowane polecenie wypłaty).

Wystawcą czeku, czyli trasantem może być każda osoba fizyczna lub prawna posiadająca rachunek bankowy. Trasatem czeku jest zaś bank, prowadzący rachunek trasanta, natomiast remitentem czeku jest osoba fizyczna lub prawna, na którą wystawiono czek.

Dokument ten składa się z sześciu elementów:

1. słowo czek w dowolnej formie gramatycznej

2. bezwarunkowe polecenie wypłacenia określonej kwoty środków pieniężnych

3. określenie banku, w którym jest zlokalizowany rachunek, z którego ma nastąpić wypłata

4. miejsce płatności – przez wskazanie oddziału operacyjnego

5. miejsce i data wystawienia czeku

6. podpis wystawcy czeku, nr rachunku bankowego, tytuł płatności.

Stosując różne kryteria można wyróżnić następujące rodzaje czeków:

I. sposób określenia remitenta:

- czeki imienne,

- czeki na okaziciela.

II. formę obrotu czekowego oraz sposób zaspokojenia posiadacza czeku:

- czek gotówkowy,

- czek rozrachunkowy,

- czek potwierdzony

- czek bankierski,

- czek zakreślony,

- czek podróżniczy,

- euroczek,

- czek postdatowany,

- czek antydatowany.

III. kryterium zupełności (kompletności):

- czek zupełny,

- czek niezupełny (in blanco)

IV. miejsce wystawienia i płatności:

- czek miejscowy,

- czek zamiejscowy,

- czek krajowy,

- czek zagraniczny.

Zasady posługiwania się czekiem zostały ustalone przez międzynarodową konwencję, podpisaną w Genewie w 1931 roku i ratyfikowaną przez Polskę w 1936 roku (Prawo czekowe).