PKB jest miernikiem produkcji wytworzonej na terenie danego państwa. Stanowi sumę wartości wszystkich finalnych towarów i usług wyprodukowanych na obszarze danego kraju w ciągu określonego czasu (zwykle roku).

PKB można obliczać stosując następujące wzory:
• Od strony popytowej:

PKB = konsumpcja + inwestycje + wydatki rządowe + (eksport – import) + zmiana stanu zapasów

• Od strony dochodowej:

PKB = dochody z pracy + dochody z kapitału + dochody państwa + amortyzacja

PKB może być wyrażony w cenach rynkowych (zawierających podatki pośrednie) lub w cenach czynników wytwórczych (po potrąceniu podatków).

Wartość produktu krajowego brutto może być liczona w cenach bieżących (PKB nominalny) lub w cenach stałych, czyli po uwzględnieniu zmian cen rynkowych w danym okresie (PKB realny).

Często uważa się, że PKB jest jedną z najlepszych istniejących miar poziomu rozwoju gospodarczego. Posiada jednak kilka wad. Nie uwzględnia m.in.:
• produkcji nie rejestrowanej (tzw. "szarej strefy" i produkcji gospodarstw domowych przeznaczanej na własne potrzeby),
• wartości czasu wolnego,
• efektów zewnętrznych produkcji, jak np. zanieczyszczenie środowiska,
• różnic cen w poszczególnych krajach,
• liczebności społeczeństwa.

PKB nie jest dobrą miarą zamożności społeczeństwa, ponieważ nie uwzględnia (o czym mowa powyżej) liczby ludności. W związku z tym jako miary dobrobytu używa się najczęściej PKB per capita (a więc PKB w przeliczeniu na jednego mieszkańca).
Produkt krajowy brutto podlega ciągłym zmianom. Wskaźnik tych zmian jest uznawany za jedną z istotniejszych wielkości makroekonomicznych, ponieważ dzięki niemu możliwe jest pokazanie trendów, co z kolei pomaga ocenić, w jakiej fazie cyklu koniunkturalnego znajduje się gospodarka.