Kluby inwestora to społeczna inicjatywa skupiająca co najmniej 3 i maksymalnie 20 inwestorów indywidualnych, powołana w celu możliwości wspólnego inwestowania. Członkowie klubów odprowadzają co miesiąc ustaloną składkę w celu tworzenia wspólnego portfela inwestycyjnego, ale najważniejszym celem działania jest nie tyle osiągnięcie jak największych zysków z niego, ile wymiana informacji i wspólna nauka, która pozwoli na stworzenie własnego portfela w przyszłości. Kluby mogą zrzeszać ludzi w różnym wieku, wykształceniu i statusie społecznym, co stwarza bardzo dobrą okazję do wymiany poglądów i wiedzy na temat działania rynków kapitałowych.

Z prawnego punktu widzenia założenie klubu inwestora w Polsce nie jest tak proste jak mogłoby się to wydawać. Działalność takiego zrzeszenia dotyka spraw cywilnych i podatkowych. Z tego powodu kluczowe jest wybranie odpowiedniej formy prawnej, która w sposób optymalny (oraz, co najważniejsze, najtańszy) pozwoli na pełną realizację założonych przez członków klubu zadań. Uznano, że taką formą powinna być spółka cywilna. Wybranie innej wiązało by się z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a to oznacza konieczność odprowadzania składek do ZUS, wniesienia odpowiednio wysokiego kapitału zakładowego (w przypadku spółek prawa handlowego) oraz dopełnienia wielu formalności związanych z prowadzeniem takiej działalności.

Koordynatorem prac związanych z powstawaniem klubów inwestora w Polsce jest Stowarzyszenie Inwestorów Indywidualnych.

Pierwsze kluby inwestorskie pojawiły się w Stanach Zjednoczonych w latach ’40 XX wieku. Zebrane doświadczenia po Wielkim Kryzysie z lat ’30 sprawiły, że ludzie zaczęli łączyć się w grupy, by z większą rozwagą lokować swoje pieniądze i rozłożyć ryzyko inwestycyjne pomiędzy poszczególnych członków. Pomysł był na tyle udany, już pod koniec lat ’60 kluby inwestorskie zaczęły się pojawiać w Europie. Obecnie funkcjonuje nawet Światowa Federacja Klubów Inwestorskich (WFIC) skupiająca systemy klubów w wielu krajach świata.